รีวิวมังงะวาย #ひだまりが聴こえる/ i hear the sunspot

#ひだまりが聴こえる/ i hear the sunspot (1-7~ยังไม่จบ)｜68

🖋©︎Fumino Yuki

#รีวิวมังงะวายญี่ปุ่น #รีวิวการ์ตูนวาย

ยกให้เป็นมังงะวายเรื่องสุดท้ายที่อ่านในปีนี้และเป็นมังงะที่ดีที่สุดสำหรับเราในปีนี้เลย ได้เห็นมุมมองหลายด้านเกี่ยวกับผู้พิการทางการได้ยิน ร้องไห้ประทับใจทุกเล่มเลย

🇯🇵’14.11.10 เล่มแรก

“ที่นายไม่ได้ยินมันไม่ใช่ความผิดของนายสักหน่อย”

‘โคเฮ’ เป็นนักศึกษาที่เป็นผู้พิการทางการได้ยิน โคเฮเริ่มมีอาการตอนสมัยมัธยมไม่ถึงขั้นหูหนวกไม่ได้ยินทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถได้ยินเสียงพูดคุยของคนรอบตัวได้ชัดเจนเหมือนคนปกติและต้องใส่เครื่องช่วยฟัง

เพราะปัญหาเรื่องนี้ทำให้โคเฮถูกเข้าใจผิด และตัวโคเฮก็รู้สึกว่าเพื่อนรอบตัวตัวเองดูรำคาญที่ตัวเองได้ยินไม่ค่อยชัดด้วยจึงเริ่มเว้นระยะห่างกับเพื่อนรอบตัว แต่เพราะโคเฮเป็นคนที่หล่อมากไม่ว่าจะไปไหนก็เป็นจุดสนใจของผู้หญิง โคเฮก็ระวังตัวมาตลอด

จนวันหนึ่งโคเฮได้บังเอิญเจอกับ ‘ไทจิ’ นักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกันที่สะดุดล้มร่วงลงมาตรงที่ที่โคเฮกำลังนั่งกินข้าวกล่องของตัวเองอยู่

ไทจิเป็นคนร่าเริงสดใสแบบที่หาได้ยากมาก ยิ้มแย้มบ้าบอ แถมพูดเสียงดังมาก ซุ่มซ่าม คิดอะไรก็พูดออกมาหมดซะทุกอย่าง แต่คำพูดของไทจิกลับปลดล็อคความรู้สึกของโคเฮ

ไทจิอยู่กับปู่สองคน บ้านยากจนทำให้ต้องโหมทำงานพิเศษเพื่อส่งตัวเองเรียนและมีเงินไปกินข้าว ไทจิเป็นคนกินเก่ง เหมือนอยู่เพื่อกินมาก ท้องร้องประจำ มีความสุขกับอาหารทุกอย่างที่กิน วันแรกที่เจอโคเฮเห็นข้าวกล่องของเขาก็นํ้าลายสอ สุดท้ายก็ได้กินข้าวกล่องของโคเฮ

ไทจิอาสาทำงานพิเศษช่วยจดโน้ตสรุปชั้นบรรยายวิชาที่โคเฮเรียนในมหา’ลัย โดยแลกกับการที่โคเฮเอาข้าวกล่องสุดอร่อยมาให้กิน

แม่ของโคเฮเปิดคลาสสอนทำอาหารที่บ้าน โคเฮชอบที่ไทจิดูมีความสุขกับอาหารมาก เลยพยายามหัดทำข้าวกล่องเอง

โคเฮมีนิสัยที่รู้สึกอะไรก็จะอดทนเก็บเอาไว้ข้างในและใจดีกับคนรอบตัว การได้รู้จักกับไทจิทำให้โคเฮค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป

🇯🇵’16.06.10 เล่ม 2 (ภาค幸福論 eudaemonics)

“หลายครั้งที่ฉันรู้สึกไม่อยากมีหูที่ไม่ได้ยินแบบนี้ แต่พอได้เจอกับไทจิกลับรู้สึกว่าถึงตัวเองจะเป็นแบบนั้นก็ไม่เป็นไร”

เล่มนี้หนา อ่านจุใจสุดๆ มีตัวละครใหม่เข้ามาเพิ่มสีสัน ‘มายะ’ ผู้หญิงที่มีอาการพิการทางหู ได้ยินไม่ชัดเหมือนกันกับโคเฮ เป็นเด็กมหาลัยเดียวกัน เป็นตัวละครใหม่ที่เล่มนี้น่าหมั่นไส้นิดๆในเล่มนี้ เถียงปะทะกับไทจิตลอด

เล่มนี้ไทจิรู้ใจตัวเองว่ารู้สึกยังไงกับโคเฮแล้ว หลังจากที่บื้อรู้สึกช้ามาตลอด

ไทจิตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัยเพราะเจอเป้าหมายที่อยากทำแล้ว ไทจิตัดสินใจเข้าทำงานในบริษัทที่เกี่ยวกับผู้พิการทางการได้ยินจากคำเชิญชวนของคุณไซ ประธานบริษัท

ไทจิได้รู้จักคนที่ทำงานเพิ่มใหม่ คือชิบะซังกับเทนโดซังเป็นครั้งแรก

หลังจากที่ไทจิลาออกจากมหา’ลัยแล้วก็ไม่ได้เจอกับโคเฮเลยเกือบครึ่งปี ความคิดสวนทางกัน ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าติดต่อหากัน

ไทจิเข้าใจว่าโคเฮไม่มีตัวเองก็ไม่เป็นไร มีคนอื่นคอยช่วยเหลือในขณะที่โคเฮก็รู้สึกว่าไทจิคือคนปกติที่มีเป้าหมายและพยายามทำมันให้เต็มที่ก็ไม่อยากเข้าไปขัดขวาง

🇯🇵’17.11.10 เล่ม 3 (ภาค リミット limit-1-)

เล่มนี้ไทจิเริ่มเข้าทำงานในบริษัทได้สักพักแล้ว เข้าค่ายฝึกอบรมของบริษัท ชิบะซังที่เป็นคนคอยดูแลสอนงานให้ไทจิเป็นคนที่จริงจังกับงานและเอาใจใส่ไทจิมาก ทำให้โคเฮรู้สึกหึงและไม่ค่อยชอบที่ชิบะซังเข้ามาใกล้ชิดกับไทจิ

เล่มนี้มีตัวละครเพิ่มมาใหม่ ‘ริวจัง’ หรือริว เป็นหนุ่มน้อยน่ารักที่พิการทางการได้ยินมาตั้งแต่เกิด เป็นคนที่คิดอะไรก็แสดงออกมาอย่างตรงไปตรงมา และคำพูดของริวจังก็ไปสะกิดความรู้สึกของโคเฮ

ท้ายเล่มเปิดเผยเรื่องครอบครัวและความสัมพันธ์ของไทจิกับปู่ คือซึ้งมากก ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักในความใสซื่อบ๊องๆของไทจิ ถึงจะดูเป็นคนร่าเริงเหมือนไม่เก็บอะไรไปคิด แต่จริงๆแล้วเก็บความรู้สึกเก่งและโคเฮรู้ถึงจุดนี้คอยอยู่ข้างๆไทจิ คือดีมากๆ ฉากหวานเล่มนี้ก็น่ารักใจฟูสุดๆ

🇯🇵’19.01.10 เล่ม 4 (ภาค リミット limit-2-)

เล่มนี้เปิดด้วยโคเฮไปเล่นบอลสำหรับผู้พิการทางการได้ยินกับริว และได้รู้ว่าริวแท้ที่จริงแล้วคือน้องชายของชิบะซัง

โคเฮโทษตัวเองและคิดว่าเป็นเพราะตัวเองทำให้ไทจิต้องลาออกจากมหา’ลัย

ทั้งไทจิและโคเฮต่างก็คิดกันไปคนละแบบ เป็นความคิดที่ไม่ตรงกันแต่ก็เพราะอีกฝ่ายเป็นคนสำคัญกับตัวเองมาก

ในเล่มนี้ทั้งสองไปงานเปิดตัวเกมที่ริวเป็นคนสร้างขึ้นมา เกิดเหตุการณ์หนึ่งขึ้นทำให้โคเฮไม่พอใจมากและพาไทจิออกไปจากงาน และมีพูดถึงเรื่องของริวมากขึ้นด้วย

🇯🇵’20.05.10 เล่ม 5 (ภาค リミット limit-3-)

“การที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว มันก็หมายความว่ามีใครคอยปกป้องดูแลเราแล้วไม่ใช่เหรอ”

เล่มนี้หนา อ่านสะใจมาก

เพราะคำพูดของริวจังทำให้โคเฮรู้สึกว่าเหมือนตัวเองเป็นตัวถ่วง รั้งให้ไทจิไปไหนไม่ได้ เลยขอเว้นระยะห่างกับไทจิในขณะที่ไทจิไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรไทจิถึงพูดแบบนี้กับตัวเอง เจ็บปวดกันทั้งคู่

เล่มนี้พูดถึงเรื่องของริวจังกับพี่ชาย ชิบะซัง ริวมีเหตุผลในแบบของตัวเองที่ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับพี่ ความเจ็บปวดและความเหงาที่คนพิการทางการได้ยินรู้สึก คือมันเรียลมากๆ

เราประทับใจที่พี่ชายที่ดูแลน้องที่พิการทางหู เรียนภาษามือสอนน้อง รักน้องมาก กับน้องที่เติบโตมาอย่างมีความสุขจากความรักและการดูแลเอาใจใส่ของพี่

ริวไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารที่เกิดมาไม่ได้ยิน ไม่คิดว่าถ้าตัวเองได้ยินเหมือคนปกติจะเป็นยังไง หรือรู้สึกอยากได้ยินเสียงเหมือนคนปกติ

แต่พอถึงจุดหนึ่งก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้รู้สึกไม่อยากให้ตัวเองเป็นตัวฉุดรั้งอนาคตพี่ชาย อยากให้พี่ชายมีชีวิตที่มีความสุขบนเส้นทางชีวิตของตัวเองโดยที่ไม่ต้องมีตัวเองเข้าไปเกี่ยว

แต่พอได้รู้ความจริงว่าที่พี่เริ่มเรียนภาษามือเพราะอะไร และเพราะอะไรพี่ถึงเข้าทำงานในบริษัทเกี่ยวกับคนพิการทางการได้ยิน คือซึ้งและประทับใจมาก นำ้ตาท่วม ซึมเข้าไปในใจสุดๆ

ซีนที่โคเฮบังเอิญเจอกับลุงของไทจิที่โรงบาลแล้วมานั่งคุยต่อที่บ้านก็ดีมาก หลายคำพูดของลุงมันชวนให้คิดได้ในหลายๆอย่าง นํ้าตาท่วมอีกรอบ คำพูดปู่ทุ้มในใจมาก

ไทจิเป็นคนที่บ๊องๆแต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูที่สุดเลยจริงๆ

เวลาโคเฮจะจูบไทจิทีไร คือไทจิจะขี้เขิน ขี้อาย โวยวายเสียงดังตลอด น่ารักมากๆ ท้ายเล่มมีไปเที่ยวทะเลด้วยกันก็ดีมากด้วยเหมือนกัน

ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักในความใสและซื่อบื้อของไทจิจริงๆ

เล่มนี้ซื้อแล้วได้ของแถมเป็นแฟ้ม น่ารัก💕

🇯🇵’22.01.15 เล่ม 6 (ภาค 春夏秋冬 four seasons-1-)

ปกเล่มนี้ปกหวานที่สุดตั้งแต่มีมา ชอบมาก ความฤดูใบไม้ผลิซากุระบานสะพรั่ง เซนเซบอกท้ายเล่มว่าต้องวาดหวานๆหน่อยมั่ง 555

เล่มนี้ในที่สุดไทจิกับโคเฮก็คบกันแบบคนรักอย่างเป็นทางการแล้ว

โคเฮเริ่มต้นหางานทำ ในขณะที่บริษัทที่ไทจิทำงานก็รับพนักงานใหม่เข้ามาทำงาน ซึ่งก็คือคนที่ไทจิเคยเจอตอนที่ไปงานเปิดตัวเกมของริวจัง แต่ไทจิไม่รู้ว่าคนๆนี้เคยพูดถึงตัวเองไว้ยังไง

ชอบซีนที่โคเฮพอหลังจากสัมภาษณ์งานเสร็จก็เหนื่อยล้าทั้งกายใจ อยากชาร์จพลังเจอหน้าแฟนตัวเองมาก น่ารักสุดๆ

เล่มนี้ตอนที่ทั้งสองเดทกันก็บังเอิญเจอกับ ‘เอนะ’ แฟนเก่าสาวที่เคยคบกับโคเฮมาก่อนด้วย และเอนะก็ได้ขอให้โคเฮช่วยทำบางอย่างซึ่งตอนหลังไทจิก็อดเข้าไปช่วยเอนะด้วยความเป็นห่วงไม่ได้

เป็นเล่มที่พัฒนาในแง่ของความรู้สึกรักที่ทั้งสองมีต่อกันโดยเฉพาะไทจิ ส่วนโคเฮคือทั้งรักทั้งหลงไทจิมาก ดูอ่อนโยนสุดๆเวลาที่มองไทจิ

ในท้ายเล่มมีพูดถึงอดีตของเทนโดซังด้วย ว่ารู้จักกับริวได้ยังไง ส่วนตัวเราชอบเรื่องราวของเทนโดซังมาก มุมมองทัศนคติในการสังเกตคนทำให้ได้แง่คิดดีๆกลับมาด้วยเลย

เล่มนี้ซื้อแล้วได้ของแถมเป็นแฟ้มด้วย ซากุระสวยย

🇯🇵’23.05.15 เล่ม 7 (ภาค 春夏秋冬 four seasons-2-)

เล่มล่าสุด หน้าปกฉากหลังเป็นชิงช้าสวรรค์สวยมาก

เล่มนี้โคเฮยุ่งกับการสอบสัมภาษณ์งานและเข้าสัมภาษณ์รอบสองกับผู้สอบสัมภาษณ์คนอื่นๆ

ไทจิกลายเป็นรุ่นพี่คอยสอนงานให้ ‘ซุโด้’ พนักงานใหม่ แต่ก็ต้องเผชิญกับความยากลำบากในหลายเรื่อง เพราะไทจิก็ไม่ได้เป็นรุ่นพี่ที่เก่งกาจอะไรซุโด้ก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าไทจิอยู่แล้วด้วย

เล่มนี้เราชอบฉากที่ริวส่งข้อความไปหาชิบะซัง เรียกมาคุยที่บ้าน ชิบะซังคือรักน้องมากก รีบพุ่งมาหาทันที ริวก็เตือนพี่ให้ระวังซุโด้พนักงานใหม่ แต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร

พ่อไทจิติดต่อมาหาไทจิ นัดเจอกันในเล่มนี้ด้วย

เล่มนี้ได้เห็นอีกมุมของไทจิ ว่าเพราะอะไรไทจิถึงเป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกของทุกคนรอบตัวแต่กลับไม่รู้ความรู้สึกตัวเอง ซึ้งมากเลย รอติดตามเล่มต่อไป เป็นมังงะที่อยากให้เซนเซเขียนต่อไปเรื่อยๆเลย จะเขียนออกมากี่เล่มก็จะตามสนับสนุนจริงๆ ไม่รู้จะพูดออกมายังไงดี แต่เราชอบมังงะของเซนเซมากจริงๆ ดีใจที่ได้อ่าน❤️

อันนี้เป็นของแถมผ้าปริ้นท์ลายภาพประกอบด้านในของเล่ม Limit-1- เราแลกแต้มมา น่ารักมาก 🤩

รีวิวครบทุกเล่มมาซะยาว มังงะเรื่องนี้ขึ้นหิ้งอีกเรื่องเลยสำหรับเรา

อ่านแล้วได้ข้อคิดว่าการที่คนพิการน่ะจะอยู่ในสังคมเราได้นั้นจริงๆแล้วเขาคิดและรู้สึกอะไร ได้รู้จักความรักความใจดีความแข็งแกร่ง คาแรกเตอร์ในเรื่องบวกกับเนื้อหาคือมีความสมจริงมากรู้สึกเหมือนตัวละครในเรื่องมีตัวตนอยู่จริงๆ

นอกจากเนื้อเรื่องที่น่าติดตาม ความสัมพันธ์แบบชายรักชายของผู้ชายสองคนที่พัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไปแล้ว เราอ่านแล้วทำให้รู้สึกอยากทำความเข้าใจและอ่อนโยนใจดีกับคนรอบตัวมากยิ่งขึ้นจริงๆ

คือทุกเล่มที่อ่านคือร้องด้วยความประทับใจมากๆ มันกระทั้งอบอุ่นกินใจและใจฟูสุดๆ เป็นมังงะที่ไม่มีฉากเรทคนที่ไม่ค่อยชอบแนวBLจ๋าก็สามารถอ่านได้เลย ลายเส้นของเซนเซก็ดึงอารมณ์คนอ่านได้ดีมากๆ

ไม่ได้เน้นเรื่องความรักมากขนาดนั้น แต่พูดถึงเรื่องการใช้ชีวิต ความสัมพันธ์กับเพื่อน,คนรอบตัว,ที่ทำงาน,ครอบครัว คือมันดีมากๆ ต้องไปอ่านจริงๆ เป็นมังงะสาขาBLที่ทำยอดขายได้ดีมาก อยากให้เรื่องนี้มีลิขสิทธิ์เข้าไทยจริงๆ