#心中するまで、待っててね。/ #รอผมได้มั้ยเราจะไปด้วยกัน(2เล่มจบ)｜59
🖋©︎คิมิ อิจินาชิ
#รีวิวมังงะวาย #รีวิวการ์ตูนวาย
🇯🇵’19.10.10
มังงะเรื่องนี้เหมาะสำหรับคนที่เตรียมตับมาอย่างดีจริงๆ สะเทือนใจเล่มจบอ่านจบคือนั่งเหม่อไปพักนึงเลย ขนาดว่าก่อนอ่านก็รู้มาก่อนว่าเนื้อเรื่องค่อนข้างหนักก็ยังนํ้าตาไหลพรากๆ
เรื่องนี้มีแปลเป็นไทยชื่อ “รอผมได้มั้ย เราจะไปด้วยกัน” ของสนพ.PHOENIX
“ฟุคุตะ” เป็นหนุ่มจิตใจดี อาศัยอยู่ในอะพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง “พี่อาโออิ” คือพี่ชายคนหนึ่งที่เคยอยู่ข้างบ้านสมัยที่ฟุคุตะเป็นเด็ก ฟุคุดะชื่นชมและปลื้มพี่ชายคนนี้มาก แต่ฟุคุดะกลับจำอะไรเกี่ยวกับพี่ชายคนนี้ไม่ได้เลย
อยู่มาวันนึงจู่ๆพี่อาโออิก็มาปรากฎตัวอยู่หน้าประตูห้องฟุคุตะในสภาพหน้าตาส่วนสูงอะไรเหมือนแต่ก่อนเป๊ะไม่เปลี่ยนไปเลย
หลังจากนั้นฟุคุตะก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับพี่อาโออิในบ้านตัวเอง ทุกวันฟุคุตะมีความสุขมากๆ จนความทรงจำเกี่ยวกับพี่อาโออิเริ่มฟื้นคืนทีละนิด ทั้งที่รู้แล้วนะว่าความจริงคืออะไรแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รับรู้เพื่อยืดเวลาให้ตัวเองได้ใช้เวลาที่ขาดหายไปไม่ได้เจอกับพี่อาโออิ
สะเทือนใจสุดคือท้ายเล่มสอง ที่เซนเซทยอยเผยความจริงมาเพราะอะไรฟุคุตะถึงได้เจอกับพี่อาโออิที่อะพาร์ตเม้นต์ใหม่นี้
คือระหว่างที่อ่านคิดว่าหลายคนก็คงพอจะเดาได้ แต่พอเฉลยจริงๆคือสะเทือนใจจริงๆ
ความเซนเซสุดเก๋สายคาดปกมังงะที่เขียนไว้แบบค่อนข้างเปิดเนื้อหาสำคัญในเรื่องเลยว่า “ความจริงแล้วนายรู้แล้วใช่มั้ย? ว่าผม...แล้ว”
เปียกปอนเลยทีเดียว ท้ายเล่มกลับไปเปิดอ่านก็คือซึมร้องอีก เป็นมังงะที่แบบพอถึงท้ายเล่มร้องไห้โฮเลย แบบอารมณ์มาทันที
ในตอนจบคนอ่านบอกทั้งว่าจบไม่ดี บางคนก็บอกว่าอาจจะเป็นจินตนาการทั้งหมดของฟุคุตะก็ได้ บางคนก็บอกว่าบางทีอาจเป็นฉากจบในอุดมคติของฟุคุตะที่ลึกๆสภาพจิตใจไม่เหมือนเดิมแล้วก็ได้
แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกคือเซนเซเก่งจริงๆในการสร้างแรงสั่นสะเทือนในใจของผู้อ่าน เราเคยอ่านผลงานเซนเซจากผลงานโดจินมาก่อนเรื่องนึงแล้วมันสั่นใจเรามากจนซึมไปเหมือนกัน ความจบปลายเปิดให้เอาไปคิดต่อกันเอง ความชาในใจ ดีใจที่ได้อ่านผลงานของเซนเซ แม้จะโหดต่อจิตใจแต่มันรู้สึกดีที่ได้อ่าน มันทำงานกับจิตใจเรามากเลย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น