#ปีนั้น...ที่ข้าคะนึงถึง (2เล่มจบ)｜49
🖋©︎ม่านม่านเหอฉีตัว
แปล: เป๋าเป่า สนพ.Sense
#รีวิวนิยายวาย
เรื่องที่สองของม่านม่านเหอฉีตัวที่อ่าน เรื่องแรกคือ #รัชทายาทบัญชา ซึ่งสนุกมาก ชิงบัลลังก์ การเมืองในวังดุเดือดมาก
เรื่องนี้นายเอก “จงหว่าน” เป็นบุตรบุญธรรมของหนิงหวัง ฉลาดมาก มีพรสวรรค์เรื่องการประพันธ์มากจนคนก็เลื่องลือกันไปทั่ว วันหนึ่งหนิงหวังที่เป็นพ่อบุญธรรมของตัวเองก็โดนใส่ร้ายว่าเป็นกบฎเลยทำให้นายเอกซวยจากสถานะที่เคยสูงส่งต้องกลายเป็นทาส หลังจากนั้นชีวิตจงหว่านคือล้มลุกคลุกคลาน พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อหนีไปจากเมืองหลวงเพื่อไปช่วยเหลือลูกแท้ๆของหนิงหวังพ่อบุญธรรมของตัวเองทดแทนบุญคุณที่เลี้ยงดูมา ตอนนั้นก็เลยปล่อยข่าวลือเรื่องตัวเองกับพระเอก “อวี้เซ่อ” ลูกชายคนโตของอวี้หวังที่เป็นเพื่อนร่วมเรียนตำราด้วยกันมาสมัยที่จงหว่านติดตามลูกชายคนโตของหนิงหวังไปเรียนในวัง
พอผ่านเจ็ดแปดปีจงหว่านได้กลับมาที่เมืองหลวงอีกครั้งก็รู้ความจริงบางอย่างในปีที่เขาไปจากเมืองหลวงซึ่งทำให้อวี้เซ่อ หนุ่มน้อยผู้แสนดีนุ่มนวลในวันนั้นเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลายเป็นคนเย็นชา ทำอะไรบ้าบิ่นไม่คิดชีวิต บางครั้งก็มีอาการวิปลาสเหมือนคนคลุ้มคลั่ง
เป็นนิยายที่ครบรสมาก เชิงอรรถเยอะ เป็นการเมืองภายในราชสำนักที่ชิงไหวพริบกันแบบมีชั้นเชิงซ้อนทับมาตั้งแต่การขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันเลย
ทั้งสองคนคือต่างฝ่ายต่างก็แทบไม่เจอเรื่องดีๆในชีวิตเลย ตลอดเวลาที่ห่างกันไปคือเจ็บปวดกับคนรอบตัวมาก แต่พอได้รู้ความจริง เปิดเผยความรู้สึกกันพระนายก็เหมือนไม่ต้องการอะไรจริงๆนะ คืออดีตผ่านมาแล้ว ในเวลานี้แค่พยายามไปสู่เป้าหมายเพื่อชดเชยวันเวลาที่ผ่านมาแล้วกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ให้กันและกันอะ
ส่วนตัวเราชอบพระเอกคลั่งรักในรัชทายาทบัญชามาก คิดว่าม่านม่านเหอฉีตัวน่าจะชอบพระเอกสายอบอุ่น ชอบดูแลเอาใจใส่ทุกสิ่งอย่างของนายเอก เรื่องนี้พระเอกก็ดูแลคนป่วยร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงแบบนายเอกได้ดีจริงๆ
เนื้อหาของเรื่องเน้นหนักไปที่การสู้กันทางไหวพริบในราชสำนัก แต่ก็แฝงความตลกของพระนาย ชอบเวลาพระเอกเอานายเอกมาอ้างกับฮ่องเต้มาก
นายเอกคือเกิดอารมณ์กับพระเอกหลายรอบ ยั่วจนไม่รู้จะทำยังไงจนปลงตกไปเลย พระเอกคือสุภาพบุรุษมากก ตลกนายเอกที่อายก็อายแต่ถ้ามัวแต่รอคงแห้งตายไปก่อนมาก รุกสุดๆ
เรื่องนี้แปลดีมาก คนแปลหาข้อมูลมาอธิบายประกอบได้แน่น อ่านไปแรกๆต้องใช้ความเข้าใจพอสมควรเลยเพราะเนื้อหาละเอียด
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น