#ColorRush Color Rush｜40
🖋©︎Se-sang
#รีวิวนิยายวาย
นายเอก “ชเวยอนอู” เป็น ‘โมโน’ (ในเรื่องจะหมายถึงคนที่ป่วยเป็นโรคประสาทไม่รับรู้สี) เห็นโลกเป็นสีเทามาตั้งแต่เกิด ใช้ชีวิตในโลกไม่มีสีสันมาตลอด เพราะไม่เคยได้สัมผัสสีสันสดใสสักครั้งในชีวิตก็ไม่ได้รู้สึกโหยหาอยากเห็นสีอะไร
เมื่อคนที่เป็นโมโนถ้าได้เจอ ‘โพรบ’ ซึ่งก็คือคู่ชะตา จังหวะที่โมโนมองโพรบก็จะเกิดอาการคัลเลอร์รัชโลกจะมีสีสันแทนที่โลกที่เคยเป็นสีเทาในทันที
“โคยูฮัน” พระเอกเป็นโพรบของยอนอู ตั้งแต่เจอหน้ากันก็ชมนายเอกตลอดว่าสวยแบบนั้นแบบนี้ ทุกคำพูดที่ออกมามีแต่ชื่นชมความสวยของนายเอก นายเอกพยายามเว้นระยะห่างกับพระเอกเพราะในช่วงชีวิตของโมโนใช่ว่าจะได้เจอโพรบกันทุกคน โมโนหลายคนพอเจอโพรบก็จะยึดติดมาก บางคนถึงขั้นก่อคดีเพื่อให้โพรบอยู่กับตัวเองไปตลอด ส่วนใหญ่โพรบมักจะเป็นฝ่ายที่ไม่อยากเข้าใกล้โมโน ต่างกับพระเอกที่พอรู้ว่านายเอกเป็นโมโนก็ยิ่งรุกเข้าหาแบบเต็มที่ นอกจากชมว่านายเอกช่างสวยเหลือเกินแล้วก็ช่วยสอนสีต่างๆมากมายให้นายเอก พระเอกนอกจากไม่ถอยห่างจากนายเอกแล้วยังยื่นข้อเสนออีกว่าเดี๋ยวจะสอนให้นายรู้จักสีเอง นายแค่ให้ฉันดูหน้านายก็พอ หลงนายเอกสุดๆ นายเอกแรกๆก็พยายามไม่ยึดติดแต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
ซึ่งที่พระเอกพูดว่าให้ฉันดูหน้านายก็พอจริงๆก็มีสาเหตุอยู่ ในเล่มแรกจะพูดถึงปมที่แม่ของนายเอกที่เป็นโมโนหายตัวไป เนื้อเรื่องอ่านได้เรื่อยๆ ไม่เครียดเกินไป ที่สำคัญคือได้รู้จักสีไปพร้อมกับนายเอกเลยเพราะรายละเอียดสีต่างๆในเรื่องเยอะมาก ไม่มี NC 🌿
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น