ชื่อเรื่อง 📖 : tonari no seki no henna senpai (隣の席の変な先輩)
โดยเซนเซ 🖋 : Usukuchi (うすくち)
วางแผงในญี่ปุ่น 📚：2021.12.10 (เล่ม 1)
อย่างแรกต้องขอบคุณตัวเองที่บังเอิญเจอมังงะเรื่องนี้โดยบังเอิญในร้านหนังสือแผนกหนังสือมือสองหลังจากพยายามเลี่ยงการไปร้านหนังสือโซนหนังสือมือสองเพราะจะหอบกลับมาเยอะตลอด ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรจะงดทำถ้ากำลังจะย้ายบ้านอยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ หลายเรื่องที่หาซื้อแบบเล่มไม่ได้แล้ว การมาเจอที่ร้านหนังสือมือสองเหมือนเป็นขุมทรัพย์
ดูหน้าปกซะก่อนสิ... ฮอลลลลล โดนใจปังๆ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า มังงะเรื่องนี้วางอยู่ชั้นมือสอง แวบแรกที่เห็นสันปก ซึ่งก็คือภาพเดียวกับหน้าปกแหละ รู้สึกดึงดูดมาก เลยหยิบมาพลิกดูลายเส้นและเนื้อเรื่อง...
นี่สินะที่เขาเรียกว่าตกหลุมรัก
ตัดสินใจซื้อทันที ซึ่งราคามือสองก็ถูกกว่าราคาขายจริงไม่มากนัก แต่เราไม่เคยซื้อมังงะโชโจมาก่อน เป็นมือใหม่ในการอ่านมังงะเลยอยากลองซื้อมือสองแนวโชโจมาอ่านดู
บทความวันนี้ยาวแน่นอน ขอพล่ามอารมณ์แบบจัดเต็ม
เรื่องนี้ลงแบบออนไลน์มาก่อน ยอดดาวน์โหลดและติดตามเยอะเลยได้กลายเป็นรูปแบบหนังสือ เซนเซผู้วาดบอกว่าใจจริงตอนแรกตั้งใจเขียนให้จบในตอนเดียว ดีใจมากที่ได้ทำต่อเป็นซีรี่ส์
เรื่องย่อคร่าวๆเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ mebuki mayumi สาววัยทำงานที่รักหนุ่มหล่อเป็นชีวิตจิตใจถูกย้ายมาประจำอยู่ในแผนกฝ่ายขายที่เป็นที่กล่าวขานกันว่าเป็นแผนกที่อุดมไปด้วยหนุ่มหล่อรูปงามมากมาย การย้ายมาอยู่แผนกนี้จะเป็นเหมือนสวรรค์ของมายุมิเลยถ้าไม่ได้เจอกับ asahina akio รุ่นพี่ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆผู้อึมครึม มาคุ ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ แล้วชื่อพระเอกอารมณ์แบบ ชายผู้ร่าเริงสดใส ซึ่งตรงกันข้ามกับตัวตนมาก
เปิดฉากมาด้วยนางเอกกลับมานั่งที่โต๊ะแล้วพระเอกทักว่ากลับมาแล้วหรอ แล้วนั่งจ้องนางเอก จนนางเอกอึดอัดว่า จะจ้องอะไรนักหนา เลยหันไปถามว่ามีธุระจะพูดอะไรกับฉันหรือเปล่า ปรากฎว่าพระเอกสะดุ้งตกใจ ดีใจที่นางเอกทัก เลยเผลอทำกระดาษหล่นพื้น ในกระดาษก็เต็มไปด้วยชื่อและนามสกุลของนางเอก ตามมาด้วยรอยยิ้มที่โคตรสยองขวัญ เซนเซวาดได้สยองมาก รู้สึกแหยงตามนางเอกเลย
นอกจากเซนเซจะวาดพระเอกได้สยองแล้ว ยังเพิ่มความพูดตะกุกตะกัก ไม่มั่นใจ และบ่นพึมพำพูดอะไรรัวเร็วยาวๆ แถมมีออร่ามืดหม่นหมองมัว
พอพระเอกได้รับมอบหมายงานให้ทำในช่วงโอที โดยให้นางเอกคอยช่วยกันทำ พระเอกก็อย่างฟิน บอกว่าปกติจะโอทีคนเดียว เหมือนฝันเลยที่นางเอกมานั่งทำงานด้วยกัน นางเอกเลยถามว่าคุณชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ พระเอกบอกรู้ได้ไง อุตส่าห์ปิดไว้เป็นความลับ โถ นางเอกสวนเลยว่านึกว่าอยากให้ฉันรู้ซะอีก โจ่งแจ้งขนาดนี้
พระเอกเลยเล่าถึงการพบเจอกันครั้งแรก พระเอกทำกาแฟหกใส่นางเอก แต่นางเอกไม่ถือสาและให้ผ้าเช็ดหน้าพระเอกมา พระเอกพยายามจะคืนนางเอกหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีความกล้ามากพอที่จะเข้าไปคุยหรือไปทักนางเอก ซึ่งเหตุการณ์ที่ว่านี้ผ่านมาสองปีกว่าแล้ว นางเอกถึงกับอึ้ง คือพระเอกตามติดนางเอกตลอดแต่ไม่กล้าทัก เพราะงี้ด้วยพระเอกเลยรู้ข้อมูลนางเอกหลายอย่างจากการฟังนางเอกคุยกับเพื่อนร่วมงาน
คือเปิดเรื่องมาได้ไม่กี่หน้า พระเอกคือทำให้รู้สึกแหยงมาก แต่พอมาถึงตรงนี้พระเอกกลับร่ายความรู้สึกออกมาได้แบบ โอยเรียกคะแนนสงสารได้มากๆ เช่น
"คุณคงรู้สึกขยะแขยงกับการที่ถูกคนน่ารังเกียจแบบผมชอบ คุณเหมาะกับพวกที่สดใสเปล่งประกายแบบคนในแผนกเรา... แต่ไม่เป็นไรหรอก แค่ผมได้คอยเฝ้ามองอยู่ในหลืบเงา แค่ได้คุยกับคุณก็ถือว่าเป็นรางวัลที่เยี่ยมยอดที่สุดของผมแล้ว แค่ผมอยู่ข้างๆคุณมันก็ต่างราวฟ้ากับดินแล้ว รู้สึกผิดมากเลย... แต่พอเป็นแบบนี้ผมก็รู้สึกว่า ผมเป็นอะไรกันแน่ ไม่มีคุณค่าที่จะมีตัวตนอยู่เลยด้วยซำ้ ไม่ต่างอะไรจากขยะเลย"
อะไรจะมืดมนได้ขนาดนี้ อ่านแล้วแบบ โอย คิดลบไปไหน แต่ก็รู้สึกเหมือนนางเอกเลยคือสงสาร เห็นใจ นางเอกก็บอกว่าเรามาพยายามทำงานไปด้วยกันนะ คุณเองก็มีความสามารถ หัวหน้าฝ่ายถึงได้มอบหมายงานให้คุณทำ
แต่ความรู้สึกเห็นใจของนางเอกได้มลายหายไปสิ้นเมื่อเผลอหลับไปแล้วตื่นมาเห็นพระเอกนั่งชักว่าวอยู่ข้างๆ ตอนแรกที่อ่านคือตะลึงมาก จังหวะโบ๊ะบ๊ะนางเอกลื่นขนมไปจับจู๋พระเอกพอดีอีก นางเอกจะเอามือออก พระเอกก็บอก "อย่าหยุดนะ" นางเอกแหกปากบอก "ไอ้โรคจิต"
พระเอก "ปะ ปะ เป็น ระ โรคจิตก็ยอม ผมอยากให้คุณจับ ผมมั่นใจว่าของผมใหญ่กว่าคนอื่น"
คือ... 555555
เซนเซเก่งมากในการวาดฉากเรตให้ดูฮา ไหนจะวาดพระเอกหน้าเคลิ้มได้หล่อน่ารักมาก คือพระเอกนี่หล่อมากเลยแหละในเรื่อง แต่เพราะเป็นคนแบบนี้คนเลยไม่เข้าใกล้ ก่อนจะรู้สึกว่าหล่อคือรู้สึกขยะแขยงนำหน้าก่อน จังหวะที่นางเอกรู้สึกว่าพระเอกน่ารักมาก คือใช่เลย คนอ่านอย่างเราก็รู้สึกร่วมกับนางเอกทุกอย่างว่า เออ พระเอกมันน่ารักจริงๆอะ แล้วโคตรหล่อ ใจเต้นตามนางเอก
จริงๆแล้วไม่ใช่แค่หล่อแล้วจะทำอะไรโรคจิตก็ได้รับการให้อภัยไปหมดทุกอย่างหรอก คือพระเอกมีความใสๆอยู่ข้างในลึกๆ คือถึงจะดูเป็นคนโรคจิต คลั่งรักแบบผิดปกติมาก แต่ก็ไม่มีมุมที่ไประรานชีวิตนางเอก หรือตามสตอล์กเกอร์ถึงบ้าน เข้าไปวุ่นวายในชีวิตแบบถึงขั้นอยากแจ้งตำรวจจับขนาดนั้น
สองปีกว่าที่ผ่านมา พระเอกทำแค่ดูจริงๆ คอยรักคอยห่วงอยู่ห่างๆ เราคิดแบบนั้นนะจนกระทั่งมาเจอฉากที่พระเอกจับนมรุกนางเอกอย่างหนักหน่วงบนรถไฟที่คนแน่นเต็มขบวน ตอนแรกพลาดจับเพราะคนผลัก แต่หลังๆรุกหนักแบบไม่สนใจเลยว่าตัวเองยืนอยู่บนจุดใดของโลก แถมยังครางฟินใส่นางเอกจนคนบนรถไฟเลิ่กลั่กว่าได้ยินเสียงอะไรแปลกๆมั้ย
คือหลายอย่างที่พระเอกทำกับนางเอกมันก็ไม่สมควรไง โดนตบ โดนเย็นชาใส่คือปกติแล้ว แต่ความที่พระเอกพูดกับนางเอกด้วยวิธีการพูดแบบหน้าตาใสซื่อว่า
"ผะ...ผม ผมนะ พึ่งเคยรู้สึกชอบใครเป็นครั้งแรก ผม...น่าขยะแขยงหรอ? ผมมันน่าขยะแขยงจริงๆใช่มั้ย? ผมชอบคุณเมบุคิซังมากจนทนไม่ไหว... ผมไม่รู้จะทำยังไงดีเลย"
นางเอกเลยถามว่า "อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย"
พระเอก "ไม่เคยนั่งนับมาก่อน"
จังหวะนี้คือ โอ้ววว แต่พระเอกเสริมต่อว่า "สมัยเรียนผู้หญิงในห้องฮิตเล่นเกมให้มาสารภาพรักผมแล้วบอกเลิกภายในวันเดียว พอผมเป็นฝ่ายบอกปฏิเสธก็โดนประนามใหญ่โต"
ถึงจุดนี้ ตอนแรกที่อ่านคือรู้สึกแบบ แง ความเป็นแม่ลอยออกมาตามนางเอก สงสารพระเอก นึกภาพพระเอกสมัยเรียนโดนเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงดูถูก แค่จินตนาการนึกภาพก็รู้สึกปวดใจ พออ่านหน้าต่อมาเซนเซก็วาดฉากที่นางเอกจินตนาการถึงพระเอกในสมัยเรียน เซนเซช่างเข้าใจความรู้สึกผู้หญิงดีจริงๆ 555
นอกจากนั้นแล้ว โทโมโกะ เพื่อนร่วมงานในแผนกที่นางเอกเคยอยู่ก่อนหน้านี้ก็เป็นแรงหนุนชั้นดี หารายได้จากการขายรูปเพื่อนตัวเองให้พระเอก เอาเข้าไป 55
ตอนพระเอกไม่สบายเลยมาทำงานไม่ได้ ซาโต้ เพื่อนร่วมงานก็ชวนนางเอกแวะไปเยี่ยมไข้พระเอก แต่ดันต้องกลับไปที่ทำงานหลังจากโดนหัวหน้าตามจิกเพราะลืมทำงาน ตอนแรกที่เพื่อนร่วมงานกดออดเรียกพระเอกคือเรียกยังไงพระเอกก็ไม่ออกมานะ แต่พอเพื่อนร่วมงานต้องกลับไปทำงานเท่านั้น พระเอกดึงนางเอกเข้าห้อง
ซึ่งแน่นอน..ในห้องเต็มไปด้วยรูปของนางเอก นางเอกก็ไม่แตะเรื่องนี้ ทำตัวปกติ แต่คำพูดคำจาของพระเอกคือแบบ มีความอ้อน ความใสแต่มีเจตนาแฝง คือเก่งมาก เข้าใจนะว่าเป็นมังงะมันก็จะมีความไม่สมจริงอยู่บ้าง แต่มันก็รู้สึกร่วมกับนางเอกอะว่าถ้าอยู่ในสถานการณ์ เจอคนแบบนี้ แม้จะรู้สึกขนลุก แต่มันก็รู้สึกหวั่นไหวได้อ่ะ คือเซนเซเก่งมาก วาดสื่ออารมณ์ออกมาได้ดีมากๆ
ในบ้านของพระเอก นางเอกก็ถูกรุกอย่างหนัก ฉากเรตคือไปสุด เซนเซวาดถึงใจมาก แต่ทั้งสองคนไม่ถึงขั้นมีอะไรกัน แต่ก็เกือบๆ พระเอกคือแบบ โรคจิต แต่เซ็กซี่ อ่านแล้วใจเต้นแรงมาก งือ หล่อจังเลย แง 555 นี่เรากลายเป็นคนโรคจิตไปแล้วหรือนี่ รู้สึกแบบนี้เลย เซนเซปลุกความโรคจิตในตัวช้านนนน
ก่อนหน้านี้พระเอกว่ารุกนางเอกหนักแล้วหลังจากนางเอกเปิดช่อง ยิ่งรุกหนัก ตั้งกระทู้ถามในเน็ตเล่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้น คนในโซเชียลก็บอกว่าผู้หญิงต้องมีใจให้นายแน่ๆ พระเอกยิ่งได้ใจ เหิมเกริมเอาใหญ่ ปลุกปลํ้านางเอกแม้แต่ในที่ทำงาน ซึ่งนางเอกก็โวยวายนะ ขัดขืน แต่ก็ไม่ปฏิเสธให้มันเด็ดขาดไปอีก พระเอกเลยยิ่งคิดเข้าข้างตัวเอง ชวนนางเอกไปกินข้าวด้วยกันตอนเย็น แต่นางเอกก็บอกปัดไป เพราะเพื่อนชวนให้ไปนัดบอด แล้วในร้านนัดบอดนางเอกก็เจอกับคุราอิ หนุ่มหล่อ ออร่าพุ่งที่มีบางอย่างที่ทำให้นางเอกรู้สึกว่ามีความคล้ายกับพระเอก
นางเอกที่มานัดบอดแต่ในหัวก็มีภาพพระเอกลอยมาเป็นระยะๆ ก็หลอนนิดหน่อยกลัวพระเอกรู้ แล้วพระเอกก็โผล่มาในร้านจริงๆ ปรากฎกายด้วยเสียงมีดเฉาะโต๊ะ ประเด็นคือพระเอกไม่ได้ตามนางเอกมา แต่เพราะเพื่อนร่วมงานชวนมากินข้าวแล้วบังเอิญเป็นร้านเดียวกันกับที่เพื่อนนางเอกชวนนางเอกมานัดบอดพอดี
จังหวะที่คุราอิจักจี้นางเอกเพราะนางเอกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะหลอนพระเอก พระเอกก็ลุกฟึ่บมาบอกคุราอิว่าทำมีดตก และแผ่รังสีอัมหิต "เฮ้ออ สนุกสนานกันจังเลยนะ" นางเอกก็ถึงกับลมจับ รีบเผ่นออกจากร้านให้ไว แน่นอนว่านางเอกหนีพระเอกไม่รอด พระเอกดักทางไว้ และพูดเหมือนร่ายคำสาปใส่นางเอกรัวเป็นชุด แต่ละคำพูดแต่ละประโยคคือขนลุกมาก ขั้นสุดตั้งแต่อ่านมา คงเพราะพระเอกคิดว่ามีใจให้กันทั้งสองฝ่ายด้วยมั้ง เลยเหิมเกริมใหญ่
สุดท้ายนางเอกทนความขนลุกขนพองไม่ไหวเลยตบเรียกสติพระเอก และบอกว่าไม่เคยบอกว่าชอบคุณสักคำเลยนะ ฉากที่พระเอกร้องไห้คือใจเจ็บเลย แต่พอพระเอกวิ่งออกจากฉากพร้อมแหกปากร้องไห้แบบ แงงงงง้ คือฮาไปอีก จะสงสารดีมั้ยวะเนี่ย
เล่มนี้จบลงด้วยนางเอกถูกพระเอกเลี่ยงที่จะสบตา คุยกันแต่เรื่องงาน นางเอกก็รู้สึกผิด คงทำพระเอกโกรธ แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าพระเอกตอนร้องไห้ช่างน่ารักเหลือเกิน
ใช่เลย พระเอกน่ารัก ขนาดทำอะไรสั่นประสาทขนาดนั้นยังอดรู้สึกว่าน่ารักน่าเอ็นดูไปไม่ได้
การ์ตูนแถมท้ายเล่มเล่าถึงการเดินทางและความรู้สึกของผ้าเช็ดหน้าของนางเอกที่ตกไปอยู่ในมือของชายผู้ใช้งานอย่างหนักหน่วงและซักใหม่ รีดซำ้หลายรอบจนลวดลายซีดจางและไม่มีวันได้กลับไปอยู่ในมือของนางเอกอีกแล้ว 555
อ่านจบแล้วประทับใจมาก ทั้งความฮา ความเรต ความโรคจิต ความขนลุกขนพอง ความสงสารเห็นใจ มาครบทุกอารมณ์เลย เป็นมังงะที่ส่วนตัวแล้วชอบมากๆ ถึงพระเอกจะมืดมน มองโลกในแง่ร้าย น่าขยะแขยง เข้าใกล้แล้วจะโชคร้าย 555 แต่เซนเซแทรกอารมณ์ขันเข้าไปในเรื่องได้แยบยลมากๆ ไม่ให้รู้สึกว่ามันหนักเกินไป สมกับที่ได้รับคำชื่นชมว่ามีความอัจฉริยะในการเขียนเรื่องราวที่แปลกเป็นเอกลักษณ์ แต่ก็เห็นจากคะแนนรีวิวคนญี่ปุ่นบางคนก็ไม่ชอบแนวนี้ คงแล้วแต่ความชอบของแต่ละคน
อ่านตัวอย่าง >> Rakuten
สำหรับเราดีใจที่ตัดสินใจซื้อเรื่องนี้มา เสน่ห์ของร้านหนังสือคือจะได้เห็นหนังสือในแบบที่เราอาจไม่เจอในเน็ต การได้หยิบจับปก ความดึงดูดของสีสันรูปแบบปก ภาพบนกระดาษช่างเป็นเสน่ห์ในแบบที่อีบุ๊คให้ไม่ได้จริงๆ กับเรื่องนี้เรารู้สึกเหมือนพรหมลิขิตเลยด้วยซำ้555 ถ้าไม่ไปร้านหนังสือมือสองและบังเอิญหยิบขึ้นมาคงไม่ได้มารู้จักเรื่องนี้
คือไม่อยากเชื่อเลยว่าพระเอกจะไม่เคยคบใครมาก่อน เพราะแต่ละอย่างที่พูดออกมาเหมือนรู้ว่าจะพูดยังไงให้ผู้หญิงใจอ่อน ใจเหลวได้ง่ายๆเลยอะ หรือเราใจง่ายเองก็ไม่รู้ 555 พระเอกเรียกร้องความสนใจได้เก่งร้ายกาจมาก เราชอบฉากที่นางเอกไปหาพระเอกที่ไม่สบายแล้วพระเอกพูดทำนองว่า
"เพราะเป็นผมเลยไม่มีใครมานั่งเป็นห่วงหรอก ซำ้ยังเป็นตัวภาระที่สร้างความยุ่งยากให้คนอื่นด้วย ที่ผ่านมาเวลาเป็นไข้ผมจะปิดไม่บอกใคร ผมแสดงออกในการอ้อนใครให้มาคอยดูแลไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ทำให้ผมรู้สึกดีใจที่ไม่สบาย ผมดีใจจริงๆ"
สิ่งนึงที่อ่านแล้วอยากรู้คือเพราะอะไรพระเอกถึงได้มาอยู่แผนกฝ่ายขาย ทั้งที่เป็นคนเดียวที่ไม่เหมาะกับทางนี้เลย อยากรู้ว่าครอบครัวพระเอกจะเป็นยังไง คาแรกเตอร์จะเข้มข้นแบบไหน คุราอิจะเข้าหานางเอกยังไง ในรูปแบบไหน
อ่านไปก็ไม่อยากให้จบเลย ซึมซับแต่ละหน้าอย่างกับจะเอาไปสร้างอนิเมะในหัวเอง 555 ยิ่งเห็นว่าเซนเซเงียบหายไปเลยครึ่งปีไม่ได้อัพเดทความคืบหน้าของเล่มถัดไป ก็ได้แต่ใจแป้ว เฝ้ารออย่างมีความหวังว่าจะได้อ่านเล่มต่อไป แต่เห็นว่าเซนเซยังมีงานวาดปกให้เซนเซท่านอื่นอยู่บ้าง ได้แต่หวังว่าเซนเซจะเอ็นดูอาซาฮินะคุง แม้เซนเซจะบอกว่าวาดไปด้วยความขยะแขยงขนลุกขนพองก็ตาม
Kotoha 🌿
(9)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น